در این مقاله قرار است، درباره مراقبت از بیمار در منزل شمال تهران بنویسیم. مراقبت از بیمار در منزل مسئولیتی است که این روزها مراکزی به همین منظور تاسیس شده اند که با دریافت هزینه هایی، اقدامات و خدماتی را برای نگهداری از بیمار در منزل ارائه می کنند.
مجموعه آلفا طب با اخذ مجوز رسمی از دانشگاه علوم پزشکی ایران و وزارت بهداشت ، درمان و آموزش پزشکی و با در اختیار داشتن کادر متخصص و مجرب آماده است تا در سریع ترین زمان ممکن برای ارائه خدمات پزشکی و پیرا پزشکی در منزل یا محل کار شما در کنار شما باشد.
تمامی پرسنل دارای مدارک و تضامین کافی نزد شرکت می باشند.
*پوشش دهی کلیه مناطق تهران
*نازل ترین قیمت و بهترین کیفیت
*امکان صدور گواهی برای ارائه به بیمه درمانی شما
تلفن های تماس:
از دیگر خدمات آنها می توان به نگهداری از سالمند و کودک نیز اشاره کرد. برای آشنایی بیشتر با این موسسات با ما در این مقاله همراه باشید.
ابتدا به طور مختصر درباره این موسسات می نویسیم. هدف آن را عنوان کرده و خدماتشان را بیان می کنیم. مزایا و معایب این کار را برشمرده و سارمان های مربوطه را جهت رسیدگی و نظارت بر کار این موسسات معرفی می کنیم.
در روش درمانی مراقبت از بیمار در منزل، مراقبت از بیمار به عهده چه کسی است؟
هدف از به وجود آمدن مراکزی برای مراقبت از بیمار در منزل چیست؟
گروه¬هایی که مراقبت از بیمار را انجام می دهند، چه خدماتی را ارائه می¬کنند؟
اثرات مراقبت در منزل روی سلامت بیمار چیست؟
این شیوه نگهداری از بیمار چه اثراتی بر اقتصاد خانواده دارد؟
اثرات اجتماعی مراقبت از بیمار در منزل چیست؟
اثرات خانوادگی مراقبت از بیمار در منزل چه مواردی می باشد؟
اثرات استفاده از روش مراقبت در منزل بر نظام سلامت کشور چیست؟
روابط متقابل خانواده و کادر بهداشت درمان در گسترش مراقبت های بهداشتی جامعه محور مانند مراقبت از بیمار در منزل چگونه است؟
چگونه می توانیم برای مراقبت از بیماران خود در منزل اقدام کنیم؟
مراکز مراقبت و نگهداری از بیمار در منزل تحت نظارت چه ارگان یا سازمانی است؟
مسئولیت نگهداری از بیمار در منزل
مراقبت از بیمار در منزل مسئولیت ساده ای نیست. هر کسی نمی تواند به راحتی ادعا کند که می تواند چنین کاری را انجام دهد. در این مقاله ما می خواهیم درباره مراکزی که مراقبت از بیمار در منزل، برنامه و کار اصلی آنها می باشد، صحبت کنیم.
با گرفتاری ها و وضعیت پرمشغله این روزها، ساکنین یک خانه کمتر زمان دارند که اگر در خانه بیماری حضور دارد، برای او وقت بگذارند. ممکن است، خیلی از افراد نیز سالمندانی در خانه داشته باشند که نیازمند مراقبت هستند.
این افراد بعضاً تمایل ندارند که سالمندان خود را به خانه سالمندان بفرستند یا بیماران خود را به آسایشگاه ها منتقل نمایند.
از سوی دیگر خدمات بیمارستانی، دسترسی به پزشکان و امکانات ویزیت توسط پزشک در هر ساعت و هر روزی امکان پذیر نیست. زندگی در شهرهای پرترافیک نیز مزید بر علت برای عدم دسترسی هر چه سریع تر به خدمات بهداشتی و درمانی است.
از نگاه دیگر طبق بررسی های سازمان بهداشت جهانی، علت اصلی بیشتر مرگ و میرها در ایران و جهان بیماری های مزمن است. بیماری های مزمن عامل اصلی ناتوانی فرد بوده و به خصوص با رشد چشمگیر آمار سالمندان و افزایش 300 درصدی سالخوردگان نسبت به گذشته به ویژه در کشورهای در حال توسعه، مدیریت و سازماندهی این نوع از بیماری ها مانند آسم، بیماری های قلبی و عروقی و دیابت و مراقبت از افراد درگیر با این بیماری ها (علی الخصوص سالمندان) موجب چالشی جدی برای نظام سلامت در همه جهان گردیده است.
در همین راستا سالهاست که در جهان و ایران با یک رویکرد استراتژیکی پیشرو، مراکزی برای مراقبت از بیمار در منزل شکل گرفته است که اگر چه به اسم مراقبت و پرستاری از بیمار است،
اما برای نگهداری از سالمند و کودک هم نیرو دارند. این موسسات به کم کردن عوارض بیمارستانی و کاهش زمان بستری کمک می کنند.
در اصل مراقبت از بیماران مزمن و سالمندان از دغدغه های مهم و کلیدی نظام سلامت برای سیاست گذاری های پیش رو است. این نکته را باید مد نظر داشت که افراد با رسیدن به سال های پایان زندگی و دوره سالخوردگی، تجربه گذار از بیماری های حاد به مزمن را خواهند داشت،
بنابراین موضوع مراقبت از این افراد می تواند تا سال ها اولویت اصلی سازمان بهداشت جهانی و نظام سلامت کشورها باقی بماند.
عوامل مختلف سیاسی و اقتصادی طی دهه های اخیر باعث تغییر اساسی در نظام سلامت شده است. نمونه ای از این تغییرات همین روی آوردن مردم به روش های مراقبتی و بهداشتی نوین است.
روش های گذشته که به روش های سنتی یا روش های بیمارستان محور معروف هستند، کم کم جای خود را به روش های جامعه محور داده اند. مراقبت از بیمار در منزل یکی از روش هایی است که مبتنی بر جامعه یا جامعه محور هستند.
در واقع می توان گفت: روش مراقبت از بیمار در منزل بخشی از خدماتی است که به صورت مداوم و جامع، قسمت گسترده ای از خدمات بهداشتی را برای دوران نقاهت بیمارانی که از یک بیماری حاد گذر کرده اند یا بیمارانی که در حال حاضر با یک بیماری مزمن دست و پنجه نرم می کنند، ارائه می دهند. این خدمات و سرویس ها در مکانی که مددجو آن انتخاب می کند، قابل ارائه می باشند.
مراقبت از بیماران در منزل جز خدمات مهمی است که در رابطه متقابل بیمار و خانواده اش و ارائه دهندگان خدمات شکل می گیرد. این روش دارای مزایای فراوانی برای همگی گروه های درگیر است، هم خانواده، هم خود بیمار و هم نظام سلامت و بهداشت.
به دنبال اطمینان یافتن از اینکه همه شهروندان به تمامی خدمات بهداشتی و درمانی دسترسی داشته و همچنین دارای کیفیت بالا و قیمتی ارزان تر از خدمات بیمارستان باشد، لزوم گسترش شیوه مراقبتی در منزل را روزافزون کرده است.
دسترسی به مراقبت در منزل برای مبتلایان بیماری های مزمن و افراد ناتوان یک دغدغه مهم برای سرتاسر جهان می باشد.
این شیوه مراقبتی در کشورهای در حال توسعه بیشتر بر روی افراد مسن و ناتوان به دلیل محدودیت هایی که دارند، متمرکز شده است.
به دلیل تمامی مزایایی که خدمات بهداشتی و درمانی در منزل چه برای نظام سلامت، چه خانواده و چه خود بیمار دارند، (در بخش های بعد به طور مفصل آنها را توضیح می دهیم.) دنیای امروز جایگاه ویژه ای را برای آن در نظر گرفته و تمامی امکانات بهداشتی و درمانی را در حد امکان در اختیار آن قرار داده اند.
نیروهای این موسسات نیروهای کارآزموده هستند، یا تخصص پرستاری دارند، همچنین این مراکز تحت سرپرستی یک پزشک یا پرستار باتجربه و کارآزموده می باشند. اگر این مراکز مدیریت درست و صحیحی نداشته باشند، نمی توانند از پس مسئولیت سنگینی که آن را تقبل کرده اند، بربیایند.
هدف از ایجاد مراکز نگهداری از بیماران در منزل
مرکز مراقبت از بیمار همان طور که از اسمش پیداست، برای نگهداری از بیماران است. همان طور که اشاره کردیم، مشغله هایی این روزها وجود دارند که مانع وقت گذاشتن خود افراد خانواده برای نگهداری از بیمارانشان می شود.
از طرفی هزینه های درمانی در بیمارستان برای بعضی خانواده ها سرسام آور بوده و از پس آن برنمی آیند. ارائه خدمات تخصصی پرستاری و درمانی، آموزش های ابتدایی خودمراقبتی و کمک های اولیه طی بازه زمانی کوتاه به خانواده ها از خدمات این موسسات است.
اما هدف این موسسات فراتر از خدماتی است که ارائه می کنند. به طور کلی این خدمات باعث ارتقاء بهداشت و سلامت خانواده می شود.
هم چنین در هزینه های خانواده کمک شایانی کرده و به صرفه تر است. از طرفی بیمارانی را که خانواده نگران آن هستند که در فضای بیمارستان دچار مشکلات روحی شده و یا خدایی ناکرده به بیماری های واگیری که در بیمارستان وجود دارد، مبتلا شوند، مطمئن می کند که خدمات تخصصی بیمارستانی مناسبی دریافت کرده، اما فرد بیمار در منزل خود و در کنار خانواده خود حضور دارد.
همین موضوع باعث بهبود روحیه بیمار شده که این موضوع در بهبود زودتر جسمی او هم موثر است، در ادامه به صورت مفصل تر به خدمات مراکز از مراقبت از بیمار در منزل اشاره می کنیم.
خدمات ارائه شده توسط مراکز مراقبت از بیمار در منزل
خدمات کلی که این مراکز ارائه می کنند، خدمات بهداشتی و درمانی است. یعنی مراقبت از بیماران و سالمندان و کودکان شما.
برای تمامی این مراقبت ها نیاز به آگاهی ابتدایی و تا حدودی تخصصی نسبت به حرفه پرستاری است. هم چنین اطلاعات تغذیه ای و آگاهی به نیازمندی های کودک، سالمند و بیمار در حوزه و موضوع تغذیه نیاز می باشد. علاوه بر خدمات درمانی و مراقبتی از خدمات دیگر این موسسات می توان به خدمات آموزشی اشاره کرد.
این موسسات به خانواده ها و افرادی که تمایل دارند، نسبت به مسائل بهداشتی و درمانی آگاهی خود را بالا ببرند، آموزش می دهند.
آموزش این موسسات طی بازه زمانی دو هفته ای می باشد. این آموزش ها می توانند به اعضای خانواده در حفظ سلامت و بهداشت و کمک رسانی به یکدیگر در لحظه های خاص و بحرانی کمک کنند.
یعنی شما و افراد خانواده تان پس از گذراندن دو هفته و دریافت آموزش لازم، خیالتان راحت باشد که اگر خدایی ناکرده با مشکلی مواجه شدید که یکی از عزیزانتان نیاز به کمک درمانی داشت، از پس آن بر می آیید.
از دیگر خدمات موسسات پرستاری در منزل، خدمات مشاوره ای و روانشناسی است. این خدمات توسط مشاوران آموزش دیده ارائه می شوند. با این مشاوران و مشاوره ها به طور عمومی به بهداشت روانی خانواده هم کمک می شود.
طبق تحقیقاتی که در زمینه روش مراقبت از بیمار منزل انجام شده، محققین به پنج دسته بندی کلی از اثرات مثبت این شیوه درمانی دست یافته اند که به شرح زیر می باشند:
• مزایایی که این شیوه خدمات بهداشتی و درمانی برای خود بیمار به همراه دارد.
• این شیوه درمانی اثرات اقتصادی زیادی به همراه دارد.
• دارای مزایای اجتماعی می باشد.
• برای خود خانواده و حفظ آن اثرات مثبتی را به همراه دارد.
• این شیوه برای خود نظام سلامت هم مزایای فراوانی را به همراه دارد.
در ادامه به تفکیک همه این اثرات را توضیح خواهیم داد.
اثرات مراقبت از بیمار در منزل
اگر مدتی را در بیمارستان بوده باشید، می دانید که بیمارستان با تمام خدمات و پرستاری هایی که کادر درمانی ارائه می کنند، باز هم اثرات ناخوشایندی را بر روحیه بیمار می گذارد. ایجاد اثرات ناخوشایند بر روی بیمار، طول دوره بهبود و درمان او را افزایش خواهد داد. برای جلوگیری از این اثرات به خصوص وقتی طول دوره درمان زیاد است، بودن بیمار در کنار بستگان و خانواده، به بهبود او کمک شایانی خواهد کرد.
اثرات روانی حضور در بیمارستان قابل انکار نیست. از این وضعیت با نام بیمارستان زدگی یاد می شود. بیماران خود به علت یک بیماری که برایشان ناخوشایند است و آنها را دچار اضطراب کرده است، در بیمارستان حضور دارند و بستری می شوند.
در حین این دوره بیماران احساساتی مانند اضطراب و افسردگی را نیز تجربه می کنند که این مورد نیاز به درمان های روانشناختی را هم به درمان های سابق اضافه می کند. این موضوع هزینه مازادی را هم علاوه بر هزینه های درمانی به خانواده بیمار اعمال می کند. مراقبت از بیمار در منزل یک خدمت مداوم است.
یعنی پرستار در اختیار و در واقع همان حالت خصوصی است که برای بیمار بسیار اطمینان بخش است. این موارد روی هم رفته به این نکته تأکید دارند که ایمنی جسمی و روانی بیمار در کنار خانواده خود افزایش می یابد.
از طرفی ارتباط گیری بیمار با پرستاران و دیگر کادر درمانی در بیمارستان خود انرژی بیشتری را از بیمار طلب می کند.
طبیعتاً بیمار با شرایط روحی که دارد و دردی که به واسطه بیماری تحمل می کند، این مسئله می تواند برای او شرایط را سخت تر کند، اما اگر در کنار خانواده خود که سالهاست در کنار آنهاست و یک فضای صمیمی و خصوصی را برایش ایجاد می کنند، باشد، می تواند دوره بیماری راحت تری را پشت سر بگذارد.
فضای مهربان تحت حمایت خانواده، صمیمیت و حس دوست داشته شدن، همه و همه بیمار و خانواده او را آسوده می کند. نیازهای عاطفی بیمار هم کاملاً برطرف می شوند.
از سوی دیگر این مسئله اعتماد به نفس بیماران را نیز بالاتر می برد.
چون با خود فکر می کند که من مهم شمرده شده ام و از طرف خانواده نیز مورد احترام بیشتری قرار گرفته ام، چرا که مورد توجه، محبت و مهربانی هستم، نه کسی که تنها در بیمارستان رها شده و خانواده اش از او دور شده اند.
زمان انتظارهای خسته کننده مانند انتظار در مطب و بیمارستان برای بیمار کاهش یافته و دوره بیماری را راحت تر سپری می کند.
به طور کل موجب رضایت بیشتر بیمار می گردد. اثرات تغییرات جوی بیمارستان که در بالا اشاره کردیم، کاهش پیدا کرده و کیفیت زندگی بیمار بالاتر می رود.
بیمار که به دلیل بیماری نیاز به مراقبت دارد و قتی در منزل از او پرستاری شود، در آب و هوای مختلف از منزل خارج نمی شود که روی بیماری اش اثر گذاشته و آن را تشدید کند.
سواد سلامتی و بهداشتی خود بیمار نیز بالاتر می رود. موجب توانمند سازی خود بیمار گردیده و حمایت های روانی از او را بالاتر می برد.
چون خانواده در کنار کادر درمان مهارت های لازم را آموزش دیده و تمام وقت مراقب بیمارشان هستند و چون دلسوزتر می باشند، بهتر از بیمار مراقبت می کنند. همه این موارد در کنار هم به بهبود جسمی بیمار سرعت می بخشد
بنابراین همین مسائل لزوم مراقبت های تخصصی در منزل و حضور پرستار حرفه ای را مشخص تر می کنند. این مسئله اثرات اقتصادی هم دارد که در ادامه به آن خواهیم پرداخت.
نتایج و صرفه اقتصادی مراقبت از بیمار در منزل
شیوه ارائه خدمات سلامت و بهداشت برای بیمار در منزل همان طور که بالاتر اشاره کردیم، یک روش ارزان تر نسبت به خدمات بستری بیمارستانی است،
بنابراین با استفاده از این شیوه درمانی، هزینه هایی که به خانواده ها تحمیل می شود کمتر شده و بار سنگین هزینه های سرسام آور خدمات بیمارستانی از روی دوش آنها برداشته می شود.
از طرفی بستری یک بیمار در بیمارستان به سیستم بهداشت و درمان و دولت نیز بار اقتصادی وارد می کند که با مراقبت از بیمار در منزل این فشار هم کاهش پیدا می کند و هزینه ها کمتر می شوند.
به اعتقاد متخصصین این حرفه، مراقبت از بیمار در منزل یکی از منطقی ترین راه ها برای کاهش هزینه های درمانی و صرفه جویی است. اگر مراقبت را از بیمارستان به جامعه انتقال دهیم،
مزایای بسیاری دارد که از جمله پایین آمدن هزینه های درمانی است. (درمان های جامعه محور در برابر بیمارستان محور) افراد باتجربه در زمینه درمان می گویند، هزینه اینکه یک روز یک تیم برای درمان کسی بالای سرش در منزل حاضر شوند خیلی ارزان تر از این است که یک فرد یه شبانه روز در بیمارستان بستری باشد.
این کاهش قیمت دو طرفه است و فقط مختص بیمار نیست. وقتی هزینه های کلان کاهش پیدا می کنند، نظام سلامت می تواند هزینه هایش را روی اولویت های مهمتر درمانی، پیشرفت و افزایش امکانات بهداشتی و سلامتی قرار دهد.
خود نظام سلامت به دلیل هزینه های بالای درمانی، در جهت ارائه خدمات ارزان تر به تمامی افراد، بسیار مایل هستند که به سمت خدمات درمانی ارزان تر حرکت کرده و آنها را گسترش دهند.
به عنوان مثال بعد از اینکه یک فرد جراحی می شود، برای مدت ده روز باید در بستر باشد و تحت مراقبت قرار گیرد. اگر این فرد همه این ده روز را در بیمارستان باشد، هزینه بسیار زیادی به خانواده اش تحمیل می شود.
این مدتی که بیمار در بیمارستان است که به اصطلاح خدمات هتلینگ گفته می شود، می تواند از هزینه خانواده کم شود، آن هم فقط با استفاده از روش درمانی مراقبت در منزل. پزشکان و پرستاران خدمات هتلینگ را در منزل و بالای سر بیمار انجام می دهند.
بیشتر این مراقبت های بیمارستانی که هزینه پزشکان و پرستاران است، برای خانواده صرفه جویی می شود. در ادامه به اثرات اجتماعی مراقبت از بیمار در منزل می پردازیم.
اثرات اجتماعی مراقبت از بیمار در منزل
با مراقبت از بیمار در منزل، مشارکت اجتماعی جامعه در مسائل بهداشت و درمان کشور بالا می رود که این شامل هم موسسات غیردولتی و هم مشارکت اجتماعی مردم می باشد. بار ترافیکی و رفت و آمد بیماران بین بیمارستان و منزل کمتر می شود.
باعث ایجاد فرهنگ سازی در زمینه بهداشت و سلامت می گردد و یک الگوی فرهنگی شکل می گیرد. سطح سواد بهداشتی و خود مراقبتی جامعه را بالا می برد. از طرفی یک روش کارآفرینی در جامعه است
همچنین باعث تقویت رفتار احترام آمیز افراد نسبت به یکدیگر می شود. دسترسی به خدمات بهداشتی و درمانی را آسان تر می کند. همبستگی و انسجام را در میان افراد جامعه بالاتر می برد.
حمایت های اجتماعی افراد نسبت به یکدیگر هم بالا می رود و همبستگی اجتماعی ایجاد می شود. امید به زندگی در افراد جامعه را بالا می برد و آرامش روانی را به همراه دارد.
تصور اینکه وقتی یک فرد بیمار است و یک تیم با تمام تجهیزات به منزل او می روند، برایش احساس مفید بودن به همراه دارد و وقتی همسایه ها و دیگر اطرافیان با این موضوع همراهی می کنند، نتیجه آن خوش بینی و همبستگی همسایگان است.
وقتی به این نتیجه برسیم که همه هوای یکدیگر را دارند، احساس آرامشی به ما دست می دهد و وقتی این آرامش در دل همه گسترش پیدا کند، کم کم در تمام سطح جامعه آرامش روانی حاصل می شود.
همچنین وقتی رفت و آمدها به بیمارستان کمتر شود، شیوع بیماری های واگیردار کمتر می شود. وقتی بیماری های واگیر کمتر شود و بتوان آن را کنترل کرد، سلامت عمومی جامعه افزایش می یابد و این به سود مردم و دولت و نظام سلامت است.
مردم کمتر با بیمارها درگیر می شوند. بار از نظام سلامت برداشته می شود و … به طور کلی می توان گفت: از هر نظری که بخواهیم بررسی کنیم، در ابعاد اجتماعی سود می کنیم. هم در حوزه مسئولیت پزشکان و پرستاران و کلا کادر درمانی و هم هزینه هایشان.
هم هزینه های مردم و هم بحث سلامتشان. هم فرهنگ سازی اجتماعی و هم بارهای ترافیکی و اقتصادی و… هم رضایتمندی عمومی جامعه، هم در سطح مسئولین و هم در سطح مردم جامعه. در بخش بعد درباره تاثیرات روش مراقبت از بیمار در منزل بر روی خود خانواده بیمار خواهیم پرداخت.
تاثیرات مراقبت از بیمار در منزل بر خانواده
وقتی یک بیمار در منزل دارید که مرتب باید به او رسیدگی کنید، مهارت های شما در زمینه بهداشت و خدمات درمانی افزایش می یابد.
به خصوص وقتی این خدمات توسط افراد زبده و متخصص ارائه گردند که همان طور که در بالا اشاره کردیم، خانواده با دیدن مراقبت ها در هنگام نبودن پزشکان و تیم پرستاری، دلسوزانه تر این کار را انجام می دهند.
از طرفی حس مسئولیت پذیری در اعضای خانواده رشد می کند و نمی توانند نسبت به بیمار خود بی تفاوت باشند.
مثلا در شرایطی هست که خانواده یک بیمار یا یک سالمند دارند که چون نمی توانند خود از او مراقبت کنند، او را به خانه سالمندان یا آسایشگاه ها می فرستند.
این موضوع برای خود خانواده بیمار هم می تواند دردناک باشد و اثرات روانی سوئی را بر هر دو طرف ماجرا وارد می کند.
همان طور که این روش باعث توانمندسازی خود بیمار می گردد، می تواند موجب توانمندسازی خانواده بیمار نیز بشود. خانواده خود نیز در این شرایط حمایت روانی دریافت می کنند.
از دیگر مزیت های این روش می توان به دریافت خدمات در هر زمان و هر مکان به دلخواه خود خانواده اشاره کرد.
در مجموع این مزایا، اثرات مثبتی را بر سلامت روان خانواده خواهند گذاشت. در نهایت موجب همبستگی، همدلی و منسجم شدن آن خانواده می گردد. در ادامه به تاثیرات شیوه درمانی مراقبت از بیمار در منزل بر نظام سلامت می پردازیم.
تاثیرات شیوه مراقبت از بیمار در منزل بر نظام سلامت
ابتدایی ترین و ساده ترین تاثیری که خدمات مراقبت از بیمار در منزل برای نظام سلامت به همراه دارد، کاهش فشار کاری بر کارمندان بخش سلامت و درمان بیمارستان ها است. هزینه ساخت و ساز بیمارستان کم می شود.
به جای اینکه بودجه و هزینه ها صرف ساخت و ساز بیمارستان شود و تعداد معدودی بتوانند از آن بهره مند شوند، هزینه در مسیر درمان قرار می گیرد. از سوی دیگر کیفیت خدمات به صورت فردی و خصوصی در منزل طبیعتاً بالاتر می رود.
حتی ممکن است، خدماتی بتوان ارائه داد که در مطب ها به خاطر کمبود وقت و در بیمارستان به خاطر شلوغ بودن نتوان ارائه داد. در نتیجه خدمات اثربخش تر بوده و روند بهبود را سرعت می بخشند.
برای کادر درمانی و تربیت شدگان دانشگاه های علوم پزشکی کار ایجاد می شود. در حال حاضر پزشکان و پرستاران زیادی هستند که بعد از اتمام درس در بیمارستانی جذب نشده و بیکار مانده اند. این شیوه درمانی راهی برای جذب آموزش دیدگان در بخش خصوصی حوزه سلامت و درمان است.
دسترسی به خدمات بهداشتی و درمانی افزایش می باید و افراد بیشتری تحت پوشش خدمات درمانی قرار می گیرند. مثلا اگر کسی باشد که شرایط آمدن به بیمارستان را نداشته باشد، از خدمات درمانی بی بهره می ماند.
با این کار برای آن فرد هم شرایط فراهم می شود و در واقع تحت این شرایط عدالت و خدمات و فرصت های برابر برای همه مردم جامعه شکل می گیرد. خدمات سلامت جامعیت بیشتری پیدا می کند. طول دوره درمان همان طور که اشاره کردیم، کاهش می یابد و در نتیجه نیاز به بستری در بیمارستان هم کم می شود.
خدمات بیمارستانی می تواند برای افراد بیشتری با شرایط اورژانسی مورد استفاده قرار گیرد. مسئولیت های بیمارستان در قبال افراد کمتر شده و عواقب کمتری گریبان کادر بیمارستان را می گیرد
همچنین خطراتی که در بیمارستان احتمال وقوع دارند، کم می شود. خطراتی که در بیمارستان رخ می دهند، شامل عفونت ها، بیماری های واگیردار و … می باشند. خیلی از افراد ترس از ابتلا به بیماری های واگیر دارند که در بیمارستان ها و مطب ها می تواند منتقل شود.
با دوری از مراجعه های مکرر به بیمارستان ها و مطب ها، حداقل این آرامش روانی به افرادی که ترس از ابتلا دارند، داده خواهد شد. علاوه بر این موارد خطاهای پزشکی هم کمتر شده و عوارض بیمارستان هم کمتر خواهد بود. خدمات و سیستم های مراجعه سطح بندی شده و بهبود پیدا خواهند کرد.
نکته مهم دیگری هم که وجود دارد، بحث مراقبت های بعد از درمان در بیمارستان است. مثلا اگر کسی یک عمل جراحی انجام داده باشد و آن عمل جراحی اگر به بهترین نحو انجام گرفته باشد
اما مراقبت درستی پس از عمل صورت نگیرد، درمان ناقص یا می تواند خدایی ناکرده بی نتیجه باشد. بیمار پس از ترک بیمارستان عملا ارتباطش با کادر درمان قطع می شود، مگر روزهایی که برای چکاپ به بیمارستان یا مطب پزشک مربوطه مراجعه می کند.
وقتی مراقبت مداوم در منزل بعد از درمان برای بیمار وجود داشته باشد، کار درمان را کامل می کند و نتیجه دلخواه حاصل می شود.
به طور کلی این روش درمانی جزء راه های خوب و تحسین شده است که به تمام دلایلی که تاکنون اشاره کرده ایم، بسیار سودبخش واقع شده و مورد توجه است. هم ارتباطات بین فردی را تقویت می کند و هم روابط بین رشته های مختلف پزشکی را قوت می بخشد.
شناخت جامع تری نسبت به بیمار و خانواده او ارائه می کند و نتیجه درمانی آن موفق تر از سایر روش های درمانی است.
طبق بررسی های تحقیقی انجام شده در درمان بیمارهای مبتلا به ایدز و دیابت در منزل، نتایج مثبت زیادی حاصل شده است، همچنین با بررسی توانمندسازی افراد بیمار و ارزیابی رفتار آنها پس از یک دوره مراقبت در منزل، این نتیجه حاصل شده که اختلال در کارهایی مانند راه رفتن و لباس پوشیدن 28 درصد کاهش یافته و بهبود انجام کارهای روزانه تا 14 درصد اتفاق افتاده است،
همچنین در بررسی مراقبت های در منزل از بیماران که دچار سکته قلبی شده بودند، متوجه شده اند که این افراد توان استقلال بیشتری در ادامه زندگی خواهند داشت،
همچنین این تحقیقات بر روی بیماران دارای اختلال اسکیزوفرنی انجام شده و متوجه اختلاف بین اثرات پرستاری و روان درمانی در منزل و در آسایشگاه شده اند که نتیجه مراقبت در منزل مورد توجه بوده است.
پژوهش انجام شده روی بیماران آنفارکتوس میوکارد (همان سکته قلبی) نشان دهنده افزایش توان خودمراقبتی در این بیماران است.
روابط متقابل خانواده و کادر بهداشت و درمان در گسترش روش درمانی مراقبت از بیمار در منزل
بسیاری از محققین و پژوهشگران و متخصصین بخش بهداشت و درمان و خود مردم معتقدند که نقش خانواده در حفظ سلامت و ارتقاء آن برای اعضای خود قابل انکار نیست و همه آنها خواستار این هستند که عموم درمان ها و مراقبت ها در حوزه سلامت در همه کشورهای جهان باید به حمایت از نقش خانواده و قوت بخشیدن به آن در محدود کردن و پیشگیری از ابتلا به بیماری ها متمرکز شود
همچنین آنها فکر می کنند که رویکردهای درمانی خانواده محور، موثرتر از رویکردهای درمانی فرد محور است.
طبق بررسی ها بین 70 تا 90 درصد مراقبت ها در خانواده بر دوش اعضای آن به خصوص مادر است. پس می توان گفت: خانواده اولین مرحله ایجاد سلامت برای افراد خانواده هستند. مدیر و مجری تولید سلامت در اولین مرحله مادر است.
سلامت در خانواده یک فرآیند رفت و برگشتی بین دانش و مهارت و اطلاعات خانواده و دانش و اطلاعات و مهارت های بیرونی است که برای حفظ و سلامت خانواده با هم تلفیق می شوند.
مسئله ای که در میان وجود دارد، بحث امکاناتی است که باید در اختیار خانواده قرار بگیرد، چرا که بدون داشتن امکانات نتایج دلخواه و مطلوب حاصل نخواهد شد.
امکاناتی که باید در اختیار خانواده باید قرار بگیرد، شامل امکانات اساسی است که خود سه دسته را شامل می گردد: منابع، فعالیت ها و ارزش ها.
منابع را می توان به دو دسته مالی و غیرمالی تقسیم کرد. مالی مانند پول و خانه و تجهیزات و این قبیل موارد و غیرمالی که شامل وقت، شرایط اجتماعی، سلامت و آگاهی و… می گردد. فعالیت ها هم دو دسته است.
یک دسته رسمی که مواردی مانند طلاق و ازدواج و حقوق و مالکیت را در بر می گیرند. غیررسمی به مسائل مربوط به جنسیت افراد، روابط جنسی و زناشویی ارتباط پیدا می کند. ارزش ها هم مانند دو مورد قبل دو دسته را شامل می شوند.
دسته منع کننده پیشرفت که تفکرات قدیمی و روابط سابق و مبتنی بر گذشته است. دسته تشویق کننده پیشرفت که بر توانایی ها و کسب موفقیت بر اساس آن، نگاه به آینده و روشنفکری تمرکز دارد.
از این رو هر خانواده برای داشتن وضعیت سلامت مطلوب باید این امکانات را در حد قابل قبول داشته باشد.
تاثیر خانواده در تولید و مراقبت از سلامت اعضای خانواده را می توان به هفت دسته زیر تقسیم کرد:
• خانواده عاملی برای بالا بردن کیفیت سلامت و کم کردن خطر بیماری ها است.
• خانواده می تواند ابزاری برای آسیب پذیری اعضای خود و عود بیماری های آنها باشد.
• توان ارزیابی و تشخیص بیماری ها در خانواده وجود دارد.
• خانواده محیطی مناسب برای نگهداری و مراقبت از اعضای خود در صورت ابتلا به بیماری های مزمن می باشد.
• مراقبت از سلامت کودکان از خانواده و شخص مادر آغاز می شود.
• خانه ای که یک خانواده برای زندگی انتخاب می کند، بر سلامت آنها بسیار موثر است.
• پایان عمر یک فرد در میان خانواده او می گذرد و نیاز به حفظ سلامت بسیار مهم می شود.
افزایش کیفیت سلامت و کاهش خطرات:
خانواده در کم کردن رفتارهای پرخطر نقش پررنگی دارد، زیرا انسان سبک رفتاری، تغذیه ای و سلامتی خود را در خانواده می آموزد.
مثلا یک فرد در خانواده خود می آموزد که چه نوع غذاها یا نوشیدنی هایی مصرف کند. رفتارهایی مانند مصرف سیگار و دخانیات، مشروبات را یا فرد در اثر دیدن در خانواده یاد می گیرد یا در اثر تربیت های نامناسب که او را به سمت مصرف این موراد سوق دهند،
همچنین برعکس این مورد و قتی فردی عادت به ورزش و حفظ سلامت خود با فعالیت مناسب بدنی دارد، آن را از عادات تربیتی خانواده یا تربیت در این راستا یاد گرفته است.
در واقع افراد یک خانواده روی الگوی رفتاری یکدیگر موثرند، همچنین در یک خانواده اگر تلاشی برای ترک عادت های رفتاری نامناسب صورت می گیرد، جز با حمایت خانواده تحقق نخواهد یافت.
افزایش آسیب پذیری و احتمال عود بیماری ها:
شرایط خانواده کاملا بر بروز بیماری های روحی و روانی و جسمی موثر است. مثلا طبق بررسی ها، این نتایج به دست آمده که به عنوان مثال وقتی فردی همسر خود را از دست می دهد، احتمال مرگ به طور چشمگیری افزایش می یابد،
همچنین زنان جوانی که همسر خود را از دست داده اند، احتمال مرگشان ده برابر بیشتر از سایر افراد هم سن و سال خودشان است.
از دیگر مواردی که باعث تشدید بیماری ها در اعضای خانواده می شود، استرس و نگرانی هاست. به عنوان مثال خانواده هایی که در میان آنها اختلاف و درگیری زیاد است، باعث افزایش میزان هورمون استرس در بچه های خود شده اند.
حتی اگر این افراد دعوای بین والدین خود را به صورت مستقیم هم ندیده باشند، باز هم با هورمون های استرس بالاتری در خونشان نسبت به همسالان خود دیده شده اند.
ارزیابی و تشخیص بیماری ها در خانواده:
این توانایی به مراقبت های خانواده در زمینه بهداشتی درمانی بر می گردد.
افراد یک خانواده نقش محوری و کلیدی در تشخیص بیماری فرد در خانواده خود و احتیاج او به مراقبت های پزشکی دارند. در اینکه حالات او را متوجه شده و تصمیم های لازم را اتخاذ کنند،
اما نکته مهم این است که این توانایی خیلی وابسته به دانش اعضاء درباره بیماری ها است، چه دانش های تجربی و چه دانش های اکتسابی. مثلا اگر در یک خانواده خدایی ناکرده کودک خود را در اثر ابتلا به تب بالا از دست داده باشند، یا مشکلی برای او به وجود آمده باشد:
اگر چنین مشکلی در فرزندان بعدی آنها رخ دهد و اکنش سریع تری نشان خواهند داد و او را تحت نظر پزشک و کادر درمانی قرار خواهند داد.
مراقبت از بیماران مزمن:
خانواده محیط مناسب تری برای مراقبت و درمان افرادی است که در اثر کهولت سن نیاز به مراقبت دارند، یا به بیماری های مزمن گرفتار شده اند، همچنین سایر افرادی که در جوانی با بیماری های مزمن دست و پنجه نرم می کنند.
طبق تحقیقاتی که انجام شده، متوجه شده اند که دادن امکانات و ایجاد شرایط در خانواده برای مراقبت از بیمار اسکیزوفرنی مانع از عود مجدد بیماری شده و در هزینه ها بین نوزده تا بیست و هفت درصد صرفه جویی شده است.
سلامت کودکان و خانواده:
مادر نقش مهمی در سلامت کودک دارد. نه فقط پس از تولد که از بدو شکل گیری نطفه در رحم مادر تا هنگام تولد. سبک تغذیه ای و آنچه مادر جز عادات غذایی خود دارد، بر کودک کاملا موثر است.
حتی اگر مادر از قبل از بارداری مراقب سلامت و تغذیه خود باشد، بسیار در سلامت کودک و قوت او تاثیر فراوان دارد.
بعد از تولد نیز کودکانی که از شیر مادر تغذیه می کنند، دارای سلامت و بنیه بهتری هستند. بر اساس بررسی هایی که صورت گرفته، کودکانی که از شیر خشک یا شیر گاو تغذیه کرده اند، چهارده برابر بیشتر از کودکانی که از شیر مادر خورده اند، بر اثر ابتلا به اسهال فوت کرده اند.
انتخاب خانه و سلامت افراد خانواده:
اینکه یک خانواده در چه خانه ای زندگی می کنند، بر سلامت اعضای آن بسیار موثر است.
چه سلامت جسمانی و چه سلامت روانی. به عنوان مثال اگر خانه تهویه مناسبی نداشته باشد، باعث مشکلات تنفسی در افرادی که ساکن آن خانه هستند، می شود. اگر خانه نورگیر نباشد، روی روحیه افراد تاثیر گذاشته و افسردگی را برای آنها ایجاد می کنند.
هم چنین کوچک بودن خانه این مشکل را رقم می زند. اگر مواد و مصالح نامناسب در خانه ای به کار رود موجب بیماری های آلرژیک می شود و …
دوران پایانی عمر و خانواده:
خانواده دو جایگاه متفاوت در این زمینه دارد. جایگاه اول مقدار مراقبتی که خانواده قصد دارند، از فرد مسن خانواده خود انجام دهند. جایگاه دوم هم تصور انتظاری است که فرد مسن خانواده از دیگر اعضاء دارد.
این موارد در خانواده ها درست انجام نمی گیرد و این مراقبت ها به صورت جدی نیاز به آموزش دارند. چون در حال حاضر هیچ توانایی در این زمینه وجود ندارد و تقریبا خانواده در این مورد اقدامات نامناسبی انجام می دهند.
از مجموع این موارد مشخص می شود که خانواده نقش اساسی در حفظ سلامت و مراقبت از اعضای خود دارد. نقشی که برای مدت طولانی حتی در دوران تاریخی نادیده گرفته شده است.
به دلیل این بی توجهی مورد حمایت هم قرار نگرفته است. ارتقاء مهارت در اعضای خانواده به خصوص مادران که نقش محوری را در حفظ سلامت ایفا می کنند، (با توجه به هفت مورد بالا) بسیار لازم می نماید.
از زاویه ای به نظر می رسد، اگر مراقبت های بهداشتی و درمانی به سمت خانواده و حمایت از آنها در کسب مهارت سوق پیدا کند، می توان امیدوار بود بسیاری از بیماری ها اتفاق نیفتد و نسبت به آنها پیشگیری صورت بگیرد. وقتی پیشگیری بکنیم، خدمات درمانی هم مقرون به صرفه تر خواند بود.
بررسی این موارد نشان می دهد، چقدر آموزش اعضای خانواده به خصوص مادران و همراهی کردن آنها با کادر درمانی برای مراقبت از بیماران در منزل و اقدامات پیشگیرانه برای جلوگیری از ابتلای افراد به بیماری های مختلف لازم است.
درمان و مراقبت های بهداشتی باید از وضعیت بیمارستان محور به خانواده محور و جامعه محور سوق پیدا کنند.
افراد خانواده که تشکیل دهنده جامعه هستند، آموزش های لازم را ببینند و شرایط لازم را برای ارتقاء کیفیت سلامتی و بهداشت فراهم کنند. با روش درمانی مراقبت در منزل که بخشی از آن در قالب آموزشی به اعضا ارائه می گردد، می توان این مهم را رقم زد. اگر چه لازم به نظر می رسد که دوره های آموزشی جداگانه و مختص اعضای خانواده مورد نیاز است،
اما با گسترش روش درمانی مراقبت از بیمار در منزل، اعضای خانواده به صورت پایاپای و کاملا عملی با موارد درمانی و بیماری ها و مراقبت های مربوط به آن آشنا شده و توانایی مراقبت از آن را خواهند داشت.
راه های دریافت مراقبت های سلامتی در منزل
امروزه با وجود اینترنت و دسترسی راحت به تمام اطلاعات با جستجوی واژه های مراقبت از بیمار و پرستار در منزل می توانید موسسات فراوانی را پیدا کنید، اما برای اینکه مطمئن باشید که این موسسات خدمات درمانی قابل اعتماد هستند، باید مطمئن شوید که از وزارت بهداشت مجوزهای لازم را دریافت کرده اند.
هم چنین خود بیمارستان ها پس از دوره درمانی که برای شما انجام داده اند، می توانند خدمات مراقبتی پس از آن را نیز ارائه دهند. این مسئله می تواند از بیمارستان خواسته شود.
ارگان های ناظر بر موسسات خدمات درمانی در منزل
موسساتی که خدمات مراقبت و پرستاری از بیمار در منزل را ارائه می کنند، باید دارای مجوز رسمی از وزارت بهداشت و درمان و آموزش پزشکی باشند. این مجوز علاوه بر تایید خدمات این موسسات و اطمینان بخشی به افرادی که قصد دریافت خدمات از آنها را دارند، این موسسات را قابل پیگیری می کند.
یعنی اگر کسی از خدمات آنها راضی نبود یا خدایی ناکرده اتفاقی افتاد که موجب ضرر به جان شخص بیمار شما شود، می توانید پیگیری های لازم را انجام داده و نسبت به خدمات آن ها به مراجع مربوطه شکایت خود را ابلاغ کنید.
نتیجه گیری
مراقبت از بیمار در منزل یک روش درمانی جامعه محور است که به کمک روش های درمانی بیمارستان محور آمده است.
با گرفتاری ها و وضعیت پرمشغله این روزها، ساکنین یک خانه کمتر زمان دارند که اگر در خانه بیماری دارند، برای او وقت بگذارند. با این حال بسیاری تمایل دارند که مراقبت از بیمار یا سالمند خود را زیر نظر داشته باشند و در نزدیکی خودشان باشد، یا خود آن را به عهده بگیرند؛
اما امکانات بیمارستانی، دسترسی به پزشکان و شرایط ویزیت توسط پزشک در هر ساعت و هر روزی امکان پذیر نخواهد بود.
طبق بررسی های سازمان بهداشت جهانی علت اصلی بیشتر مرگ و میرها، بیماری های مزمن است، به خصوص با رشد چشمگیر سالمندان نسبت به گذشته در کشورهای در حال توسعه. بنابراین مدیریت و سازماندهی این نوع از بیماری ها و مراقبت از افراد درگیر با آن ها، چالش جدیدی برای نظام سلامت در همه جهان شده است.
یکی از راه حل ها در تعامل بین افراد جامعه، دولت و نظام سلامت در کنار یکدیگر می باشد، که این موضوع سلامتی فردی را ارتقاء داده و جامعه را به سمت سلامت می برد.
در همین راستا سالهاست که در جهان و ایران، مراکزی برای مراقبت از بیمار در منزل شکل گرفته است.
این موسسات به کم کردن عوارض بیمارستانی و کاهش دادن زمان بستری کمک می کنند. در اصل مراقبت از بیماران مزمن و سالمندان از دغدغه های مهم و کلیدی نظام سلامت برای سیاست گذاری های پیش رو است.
روش مراقبت از بیمار در منزل بخشی از خدماتی است که به صورت مداوم و جامع، قسمت گسترده ای از خدمات بهداشتی را برای دوران نقاهت بیمارانی که از یک بیماری حاد گذر کرده اند یا برای بیمارانی که در حال حاضر با یک بیماری مزمن دست و پنجه نرم می کنند، ارائه می دهد.
این روش دارای مزایای فراوانی برای همگی گروه های درگیر است، هم خانواده، هم خود بیمار و هم نظام سلامت و بهداشت.
به دنبال اطمینان یافتن از اینکه همه شهروندان به تمامی خدمات بهداشتی و درمانی دسترسی دارند و همچنین دارای کیفیت بالا و قیمتی ارزان تر از خدمات بیمارستان باشد، لزوم گسترش شیوه مراقبتی در منزل را روزافزون کرده است.
دسترسی به مراقبت در منزل برای مبتلایان بیماری های مزمن و افراد ناتوان یک دغدغه مهم است. این راه مراقبتی در کشورهای در حال توسعه بیشتر بر روی افراد مسن و ناتوان به دلیل محدودیت هایی که دارند، متمرکز شده است.
به دلیل تمامی مزایایی که خدمات بهداشتی و درمانی در منزل دارند، دنیای امروز جایگاه ویژه ای برای آن در نظر گرفته و تمامی امکانات بهداشتی و درمانی را در اختیار آن قرار داده اند. نیروهای این موسسات نیروهای کارآزموده هستند، یا تخصص پرستاری دارند
همچنین این مراکز تحت سرپرستی یک پزشک یا پرستار باتجربه و کارآزموده است. ارائه خدمات تخصصی پرستاری و درمانی، آموزش های ابتدایی خودمراقبتی و کمک های اولیه طی بازه زمانی کوتاه به خانواده ها راهی است که این موسسات پیش پای مردم قرار می دهند.
به طور کلی خدمات این موسسات باعث ارتقاء بهداشت و سلامت خانواده می شود. هم چنین در هزینه های خانواده کمک شایانی کرده و به صرفه تر است.
از طرفی بیمارانی را که خانواده نگران آن هستند که در فضای بیمارستان دچار مشکلات روحی شده یا به بیماری های واگیری که در بیمارستان وجود دارد، مبتلا شوند، مطمئن می کند که خدمات تخصصی بیمارستانی دریافت کرده، اما فرد بیمار در منزل خود و در کنار خانواده خود است.
همین موضوع باعث بهبود روحیه بیمار شده که در بهبود زودتر جسمی او هم موثر است، این موسسات به خانواده ها و افرادی که تمایل دارند، نسبت به مسائل بهداشتی و درمانی آگاهی خود را بالا ببرند، آموزش می دهند.
آموزش این موسسات طی بازه زمانی دو هفته ای می باشد. این آموزش ها می توانند به اعضای خانواده در حفظ سلامت و بهداشت و کمک رسانی به یکدیگر در لحظه های خاص و بحرانی کمک کنند.
از دیگر خدمات موسسات پرستاری در منزل، خدمات مشاوره ای و روانشناسی است. این خدمات توسط مشاوران آموزش دیده ارائه می شوند. با این مشاوره ها به طور عمومی به بهداشت روانی خانواده هم کمک می شود.
محققین مزایای مراقبت از بیمار در منزل را به پنج دسته کلی تقسیم کرده اند. مزایایی که این شیوه خدمات بهداشتی و درمانی برای خود بیمار به همراه دارد.
اثرات اقتصادی زیادی که شیوه نوین مراقبت از بیمار در منزل به همراه دارد. مزایای اجتماعی و اثرات آن برای خانواده ها و در نهایت خدمتی که این شیوه درمانی برای نظام سلامت به همراه دارد.
اثرات روانی حضور در بیمارستان بر روی بیمار قابل انکار نیست. از این وضعیت با نام بیمارستان زدگی یاد می شود. بیماران خود به علت یک بیماری که برایشان ناخوشایند است، در بیمارستان حضور دارند، یا بستری شده اند.
در حین این دوره بیماران احساساتی مانند اضطراب و افسردگی را نیز تجربه می کنند که این مورد نیاز به درمان های روانشناختی را هم به درمان های سابق اضافه می کند که هزینه مازادی را هم علاوه بر هزینه های درمانی به خانواده بیمار اعمال می کند.
مراقبت از بیمار در منزل یک خدمت مداوم است. یعنی پرستار کاملا در اختیار است که برای بیمار بسیار اطمینان بخش است. این موارد روی هم رفته به این نکته تأکید دارند که ایمنی جسمی و روانی بیمار در کنار خانواده خود افزایش می یابد.
بیمار با شرایط روحی که دارد: ارتباط با پرسنل مختلف بیمارستان می تواند برای او شرایط را سخت تر کند، اما اگر در کنار خانواده خود باشد، می تواند دوره بیماری راحت تری را پشت سر بگذارد
همچنین این مسئله اعتماد به نفس بیماران را بالاتر می برد که علت آن هم حس مهم واقع شدن و مورد احترام قرار گرفتن می باشد.
زمان انتظارهای خسته کننده برای بیمار کاهش می یابد. اثرات تغییرات جوی بیمارستان کم شده و کیفیت زندگی بیمار بالاتر می رود. رفت و آمدهای مکرر بر روی بیماری اثر گذاشته و آن را تشدید می کند که با مراقبت های درون منزل رفع می شوند.
سواد سلامتی و بهداشتی بیمار بالاتر می رود و موجب توانمند سازی او گردیده و حمایت های روانی از او را بالاتر می برد.
چون خانواده در کنار کادر درمان مهارت های لازم را آموزش دیده و تمام وقت مراقب بیمارشان هستند. به طور کل موجب رضایت بیشتر بیمار می گردد.
به اعتقاد متخصصین بهداشت و درمان، مراقبت از بیمار در منزل یکی از منطقی ترین راه ها برای کاهش هزینه های درمانی و صرفه جویی است. این کاهش قیمت دو طرفه است و فقط مختص بیمار نیست.
وقتی هزینه های کلان کاهش پیدا می کند، نظام سلامت می تواند هزینه هایش را روی اولویت های مهمتر درمانی، پیشرفت و افزایش امکانات بهداشتی و سلامتی قرار دهد.
نظام سلامت به دلیل هزینه های بالای درمانی، در جهت ارائه خدمات ارزان تر به تمامی افراد تمایل دارد، به سمت خدمات درمانی ارزان تر رفته و آن را گسترش دهد.
با مراقبت از بیمار در منزل، مشارکت اجتماعی جامعه در مسائل بهداشت و درمان کشور بالا می رود. بار ترافیکی و رفت و آمد بیماران بین بیمارستان و منزل کمتر می شود.
باعث ایجاد فرهنگ سازی در زمینه بهداشت و سلامت می گردد. سطح سواد بهداشتی و خود مراقبتی جامعه را بالا می برد.
از طرفی یک روش کارآفرینی است. باعث تقویت رفتار احترام آمیز افراد نسبت به یکدیگر می شود. دسترسی به خدمات بهداشتی و درمانی را آسان تر می کند.
همبستگی و انسجام و امید به زندگی را در میان افراد جامعه بالاتر می برد و آرامش روانی را به همراه دارد. به طور کلی از هر نظری که بخواهیم بررسی کنیم، در ابعاد اجتماعی سود می کنیم.
حس مسئولیت پذیری در اعضای خانواده رشد می کند و نمی توانند نسبت به بیمار خود بی تفاوت باشند. در شرایطی که خانواده ها یک بیمار یا سالمند دارند و چون نمی توانند از او مراقبت کنند، او را به خانه سالمندان یا آسایشگاه ها می فرستند.
این موضوع برای خود خانواده بیمار هم می تواند دردناک باشد و اثرات روانی سوئی را به هر دو طرف ماجرا وارد می کند.
در مجموع این مزایا، اثرات مثبتی را بر سلامت روان خانواده خواهند گذاشت. در نهایت موجب همبستگی، همدلی و منسجم شدن آن خانواده می گردد.
ابتدایی ترین و ساده ترین تاثیری که خدمات مراقبت از بیمار در منزل برای نظام سلامت به همراه دارد، کاهش فشار کاری بر کارمندان بخش سلامت و درمان بیمارستان ها است.
هزینه ساخت و ساز بیمارستان کم می شود. به جای اینکه بودجه و هزینه ها صرف ساخت و ساز بیمارستان شود و تعداد معدودی بتوانند از آن بهره مند شوند، هزینه در مسیر درمان قرار می گیرد.
می توان خدماتی ارائه داد که در مطب ها و بیمارستان ها قابل ارائه نیستند. برای کادر درمانی و تربیت شدگان دانشگاه های علوم پزشکی کار ایجاد می شود. دسترسی به خدمات بهداشتی و درمانی افزایش می باید و افراد بیشتری تحت پوشش خدمات درمانی قرار می گیرند.
تحت این شرایط عدالت و خدمات و فرصت های برابر برای همه مردم جامعه شکل می گیرد. خدمات بیمارستانی می تواند برای افراد بیشتری با شرایط اورژانسی مورد استفاده قرار گیرد.
مسئولیت های بیمارستان در قبال افراد کمتر شده و عواقب کمتری گریبان کادر بیمارستان را می گیرد
همچنین خطراتی که در بیمارستان احتمال وقوع دارند، کم می شود. خطراتی مثل عفونت ها، بیماری های واگیر و… . خطاهای پزشکی هم کمتر شده و عوارض بیمارستان هم کمتر خواهد بود. نکته مهم دیگری هم که وجود دارد، بحث مراقبت های بعد از درمان در بیمارستان است.
در واقع یک دوره درمانی بیمارستانی بدون مراقبت های بعد از آن، درمانی ناقص یا بی نتیجه است. با مراقبت مداوم در منزل، کار درمانی کامل شده و نتیجه دلخواه حاصل می شود.
بسیاری از محققین و پژوهشگران و متخصصین بخش بهداشت و درمان و خود مردم معتقدند که نقش خانواده در حفظ سلامت و ارتقاء آن برای اعضای خود قابل انکار نیست و همه آنها خواستار این هستند که عموم درمان ها و مراقبت ها در حوزه سلامت در همه کشورهای جهان باید به حمایت از نقش خانواده و قوت بخشیدن به آن در محدود کردن و پیشگیری از ابتلا به بیماری ها متمرکز شود،
همچنین آنها فکر می کنند که رویکردهای درمانی خانواده محور، موثرتر از رویکردهای درمانی فردمحور است.
خانواده ها اولین مرحله ایجاد سلامت برای افراد خانواده هستند. مدیر و مجری تولید سلامت در اولین مرحله مادر است.
سلامت در خانواده یک فرآیند رفت و برگشتی بین دانش و مهارت و اطلاعات خانواده و دانش و اطلاعات و مهارت های بیرونی است که برای حفظ سلامت خانواده با هم تلفیق می شوند. مسئله ای که در میان وجود دارد، بحث امکاناتی است که باید در اختیار خانواده قرار بگیرد،
چرا که بدون داشتن امکانات نتایج دلخواه و مطلوب حاصل نخواهد شد. امکاناتی که در اختیار خانواده باید قرار بگیرد امکانات اساسی است که خود سه دسته را شامل می شود: منابع، فعالیت ها و ارزش ها. از این رو هر خانواده برای داشتن وضعیت سلامت مطلوب باید این امکانات را در حد قابل قبول داشته باشد.
تاثیر خانواده در تولید و مراقبت از سلامت اعضای خانواده را می توان به هفت دسته تقسیم کرد: بالا بردن کیفیت سلامت و کم کردن خطر بیماری ها، ابزاری برای آسیب پذیری اعضای خود و عود بیماری های آنها، توان ارزیابی و تشخیص بیماری ها، محیطی مناسب برای نگهداری و مراقبت از اعضای خود در صورت ابتلا به بیماری های مزمن، مراقبت از سلامت کودکان، انتخاب خانه برای زندگی و دوران پایانی عمر یک فرد.
خانواده در کم کردن رفتارهای پرخطر نقش پررنگی دارد، زیرا انسان سبک رفتاری، تغذیه ای وسلامتی خود را در خانواده می آموزد.
رفتارهایی مانند مصرف دخانیات و مشروبات یا تربیت های نامناسب که او را به سمت مصرف سوق دهد و برعکس و قتی فردی عادت به ورزش دارد، آن را از عادات تربیتی خانواده یا تربیت در این راستا یاد گرفته است.
افراد یک خانواده روی الگوی رفتاری یکدیگر موثرند و اگر در یک خانواده تلاشی برای ترک عادت های رفتاری نامناسب صورت می گیرد، جز با حمایت خانواده تحقق نخواهد یافت. شرایط خانواده کاملا بر بروز بیماری های روحی و روانی و جسمی موثر است
افراد یک خانواده نقش محوری و کلیدی در تشخیص بیماری فرد در خانواده خود و احتیاج او به مراقبت های پزشکی دارند.
این توانایی خیلی وابسته به دانش اعضاء درباره بیماری ها است. خانواده محیط مناسب تری برای مراقبت و درمان افرادی است که در اثر کهولت سن نیاز به مراقبت دارند، یا به بیماری های مزمن گرفتار شده اند،
همچنین سایر افرادی که در جوانی با بیماری های مزمن دست و پنجه نرم می کنند. مادر نقش مهمی در سلامت کودک دارد. نه فقط پس از تولد که از بدو شکل گیری نطفه در رحم مادر تا هنگام تولد.
سبک تغذیه ای مادر بر کودک کاملا موثر است. حتی اگر مادر از قبل از بارداری مراقبت سلامت و تغذیه خود باشد، بسیار در سلامت کودک نقش دارد. بعد از تولد نیز کودکانی که از شیر مادر تغذیه می کنند، دارای سلامت و بنیه بهتری هستند.
انتخاب خانه ای که خانواده در آن زندگی می کنند، نیز بر سلامت اعضای آن بسیار موثر است. چه بر سلامت جسمانی و چه سلامت روانی.
در رابطه با مراقبت از سالمند خانواده دو جایگاه متفاوت در این زمینه دارد. جایگاه اول مقدار مراقبتی است که خانواده قصد دارند، از فرد مسن خود انجام دهند. جایگاه دوم هم تصور انتظاری است که فرد مسن خانواده از دیگر اعضا دارد.
این موارد در خانواده ها درست انجام نمی گیرد و این مراقبت ها به صورت جدی نیاز به آموزش دارند. چون در حال حاضر هیچ توانایی در این زمینه وجود ندارد و تقریبا خانواده در این مورد اقدامات نامناسبی انجام می دهند.
بررسی این موارد نشان می دهد، چقدر آموزش اعضای خانواده به خصوص مادران و همراهی کردن آنها با کادر درمانی برای مراقبت از بیماران در منزل و اقدامات پیشگیرانه برای جلوگیری از ابتلای افراد به بیماری های مختلف لازم است.
اگر افراد خانواده که تشکیل دهنده جامعه هستند، آموزش های لازم را ببینند و شرایط لازم را برای ارتقاء کیفیت سلامتی و بهداشت فراهم کنند، با روش درمانی مراقبت در منزل که بخشی از آن در قالب آموزشی به اعضا ارائه می گردد، می توان این مهم را رقم زد.
با گسترش روش درمانی مراقبت از بیمار در منزل اعضای خانواده به صورت پایاپای و کاملا عملی با موارد درمانی و بیماری ها و مراقبت های مربوط به آن آشنا شده و توانایی مراقبت از آن را خواهند داشت.
موسساتی که خدمات مراقبت و پرستاری از بیمار در منزل را ارائه می کنند، باید دارای مجوز رسمی از وزارت بهداشت و درمان و آموزش پزشکی باشند.
این مجوز علاوه بر تایید خدمات این موسسات، آنها را قابل پیگیری می کند. به طور کلی این روش درمانی جز راه های خوب و تحسین شده است. هم ارتباطات بین فردی را تقویت می کند و هم روابط بین رشته های مختلف پزشکی را قوت می بخشد.
شناخت جامع تری نسبت به بیمار و خانواده او ارائه می کند و نتیجه درمانی آن موفق تر از سایر روش های درمانی است.
